Afgelopen zondagmiddag, samen met manlief loos zappen op tv en we komen even langs een herhaling van RTL Late Night. Op dat moment is er een Belgische arts aan het woord die vertelt over de patiënten die hij behandeld heeft op 22 maart 2016. Zomaar een datum, een datum die helaas onlosmakelijk verbonden is met ons huwelijk op 21 maart 2016. We luisteren gespannen verder over wat schokgolven, steekvlammen en “vuile” bommen met een lichaam kunnen doen. Ik krijg kippenvel en kijk mijn man even aan, tranen rollen over onze wangen. Want wat als….
Hier in het Zuiden zegt men dan wel eens: “ja maar, als de as breekt, dan valt de kar”, in het Oosten zegt men: “as is verbrande turf”. Dus dingen die niet gebeurd zijn, daar moet je ook niet over nadenken. Maar is dat een reden om deze datum als gewone datum te zien? Of is het goed om er toch even bij stil te staan?
De afgelopen 2 jaar is me nog met regelmaat gevraagd hoe het met me gaat. En toen ik even compleet offline en op mezelf was in Thailand, heb ik er eens goed over nagedacht, hoe gaat het nu echt met me? Heeft de nare Zaventem ervaring invloed gehad op mijn doen en laten? Zit er nog iets wat onverwerkt is? Ik zeg namelijk steeds dat het goed gaat, maar is dat eigenlijk ook zo?
De angst die ik op 22 maart 2016 rond 8 uur in de ochtend heb ervaren, hoop ik nooit meer mee te maken. Dat het leven een rollercoaster is, weten we sindsdien heel goed. Één van de mooiste en één van de meest angstige momenten binnen 24 uur. Gelukkig komt het restje angst wat daarvan in mijn systeem zit, alleen naar boven wanneer ik me ergens in een menigte bevind waar onverwacht vuurwerk (of andere knallen) te horen zijn. Het verdriet wat volgde is er niet meer, de tranen op momenten zoals zondag daar gelaten. In mijn vak weet ik dat emotie en angst in je lijf vast kunnen gaan zitten en ik merk dat ik me nu beter kan relateren aan cliënten die bepaalde angstige ervaringen met de bijbehorende emoties hebben meegemaakt. De dagen dat je trillend door het leven gaat en de momenten waarop je emotioneel wordt door de voor de hand liggende dingen (maar soms ook rare dingen) komen me bekend voor.
De woede voor het verpesten van onze huwelijksreis en dus ook van de witte broodweken komt zo nu en dan wel boven. Ik herinner me helaas bijna iedere seconde van 22 maart en jammer genoeg niet meer van 21 maart. Het ene heeft het andere toch weten te overheersen. Een korte tijd heb ik aan etnisch profileren gedaan, aan de ene kant vast een normale reactie, aan de andere kant echt super vreemd. Wij waren één keer in ons leven op het verkeerde moment op de verkeerde plek (of eigenlijk achteraf gezien, de goede plek) met verkeerde mensen. Wanneer er meer van deze mensen waren, dan zouden we zulke dingen veel vaker mee maken. We bevonden ons toen nou eenmaal tussen een paar rotte appels.
Door de ervaring ben ik me er nog meer van bewust hoe vluchtig het leven is en hoe onbelangrijk sommige zaken (in ieder geval voor mij) zijn. Ik kan me inleven in sommige angsten van anderen, wat me helpt in mijn vak. Ik ben ervan overtuigd dat de jarenlange beoefening van yoga me op het moment zelf, maar ook tijdens de verwerking, enorm geholpen heeft. Mijn man en ik reizen nog steeds, gaan naar festivals en evenementen en staan in april zelfs weer in Brussel bij een groot concert. De datum en ervaring zullen niet vergeten worden, af en toe zal er misschien nog iets naar boven komen, maar op deze datum ben ik ook extra dankbaar voor het leven, want wat als we niet van rij bij de incheckbalie hadden gewisseld of wel naar links in plaats van naar rechts waren gelopen…
The bad news is: nothing lasts forever
The goods news is: nothing lasts forever